Μετά από κάποια απουσία, επιστρέφω με μια ανάλυση της τρέχουσας κατάστασης στην πρώτη γραμμή θεραπείας της Χρόνιας Λεμφοκυτταρικής Λευχαιμίας. Εκεί όπου όλα δείχνουν ότι οι στρατηγικές πεπερασμένης χρονικής διάρκειας γίνονται ο ακρογωνιαίος λίθος.
Το 2019 η μελέτη CLL14 επέδειξε κάτι εντυπωσιακό, εκθρονίζοντας για πρώτη φορά την ανοσοχημειοθεραπεία με FCR που ως τότε ήταν η στάνταρ θεραπεία πρώτης γραμμής, λόγω ανωτερότητας του συνδυασμού venetoclax με obinutuzumab (Ven-Obi) χορηγούμενου για 1 έτος.
Για να κατανοήσουμε περαιτέρω τη δυναμική της νόσου μετά το σχήμα αυτό, οι ασθενείς εξακολουθούν να παρακολουθούνται μετά τη διακοπή της θεραπείας, με διάμεσο πλέον χρόνο παρακολούθησης 76 (!) μήνες και όλους τους ασθενείς εκτός θεραπείας για περισσότερο από 5 χρόνια.
Το σύνολο των ασθενών έχει πλέον φτάσει σε μέση ηλικία τα 77 έτη. Συνεχίζει να παρατηρείται παρατεταμένη αποτελεσματικότητα του Ven-Obi με 6ετή επιβίωση ελεύθερη εξέλιξης νόσου (PFS) 53,1% και διάμεσο PFS 76,2 μηνών. Αναμενόμενα, μεταλλάξεις στο TP53 και αμετάλλαχτες IGHV είναι ανεξάρτητοι παράγοντες κινδύνου για PFS. Ωστόσο, ιδιαίτερα σε εκείνους τους ασθενείς με αμετάλλαχτες IGHV, ο χρόνος μέχρι την επόμενη θεραπεία (ΤΤΝΤ, δηλαδή ο χρόνος για τη συμπτωματική ή εξελισσόμενη νόσο που απαιτεί θεραπεία) ήταν εντυπωσιακός, με TTNT 6 ετών 65,2%, αποδεικνύοντας ότι οι περισσότεροι ασθενείς ακόμα και με αμετάλλαχτες IGHV παραμένουν χωρίς θεραπεία για πάνω από 5 χρόνια.
Οι ερευνητές συνεχίζουν να συλλέγουν δείγματα αίματος κάθε 6 μήνες για έλεγχο MRD με NGS, με μόνο το 7,9% εξακολουθεί να έχει μη ανιχνεύσιμο MRD μετά τη θεραπεία. Επειδή το ποσοστό αυτό όμως είναι σε intention to treat πληθυσμό, με τόσο μακρά παρακολούθηση, φυσικά η διαθεσιμότητα του δείγματος είναι περιορισμένη (π.χ. λόγω θανάτων, απόσυρσης ασθενούς κ.λπ.). Σε ασθενείς με διαθέσιμα δείγματα εως τον εξηκοστό μήνα του follow up, το 27,4% είχε μη ανιχνεύσιμη MRD, υποδηλώνοντας την πιθανότητα βαθιών και διαρκών υφέσεων. Άκρως ενθαρρυντικά ευρήματα λοιπόν!
