Όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια, και με την βοήθεια της εισόδου νέων φαρμάκων, τίθεται υπό αμφισβήτηση η θέση της Αυτόλογης Μεταμόσχευσης στην αρχική θεραπεία του Πολλαπλού Μυελώματος.
Μια εξαιρετική δημοσίευση στο Cancer, προσπαθεί για πολλοστή φορά να απαντήσει στο ερώτημα. Αυτή τη φορά είναι μια μέτα-ανάλυση πολλών τυχαιοποιημένων κλινικών μελετών. Συνοπτικά περιλαμβάνει τις μελέτες:
IFM 2009 (VRD ind./cons. & Rev maint), EMN02/HO95 (VCD ind./VRD vs no cons./Rev Mx) RV-MM-EMN-441 (Rd ind./Rev-Dex vs Rev maint) RV-MM-PI-209 (Rd ind./Rev vs no maint.) FORTE (KRD/KCd ind & cons./KR vs R maint) CARDAMON (KCd ind./K maint).
Κυρίως επικεντρώνεται στο αν αποκομίζουν όφελος από μια τέτοια προσέγγιση ασθενείς με υψηλού κινδύνου μυέλωμα, όπως αυτό ορίζεται από συγκεκριμένες κυτταρογενετικές βλάβες.
Φαίνεται λοιπόν ότι η επιβίωση χωρίς εξέλιξη της νόσου – το περίφημο PFS- είναι καλύτερο στους μεταμοσχευθέντες ανεξαρτήτως κυτταρογενετικού κινδύνου.
Πριν πάμε στη συνολική επιβίωση όμως, ας δούμε τι ποσοστό ασθενών σε όλες τις μελέτες μεταμοσχεύτηκε σε μεταγενέστερο στάδιο (διάσωση): 𝟒𝟑-𝟕𝟕%. Τι συμβαίνει λοιπόν στις επιμέρους ομάδες; Τόσο οι στάνταρ όσο και οι υψηλού κινδύνου ασθενείς ωφελούνται από μεταμόσχευση που συμπεριλαμβάνεται στην αρχική γραμμή θεραπείας. Το μέγεθος του οφέλους όμως είναι μεγαλύτερο για τους δεύτερους.
Τυχαιοποιημένες μελέτες με πλέον μοντέρνες προσεγγίσεις στο μυέλωμα (CAR Ts, BiTEs κλπ) δε θα πρέπει να παρακάμπτουν αυτόλογη μεταμόσχευση σε υψηλού κινδύνου ασθενείς. Τα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα είναι εάν τα τετραπλά σχήματα εφόδου (όπου εφαρμόζονται), καθώς και θεραπεία προσαρμοσμένη με βάση τιμές ελάχιστης υπολειπόμενης νόσου (MRD), θα μπορέσουν στο μέλλον να μεταθέσουν την μεταμόσχευση για οψιμότερα στάδια. Ως τότε μεταμοσχεύουμε ως οφείλουμε στην πρώτη γραμμή θεραπείας τους κατάλληλους ασθενείς.
