Είναι γνωστό ότι για πολλούς και διάφορους λόγους τα αποτελέσματα των κλινικών μελετών δεν αντικατοπτρίζουν με ακρίβεια την πραγματικότητα και την έκβαση ασθενών που λαμβάνουν τις ίδιες θεραπείες στην καθημερινότητα.
Αυτός είναι και ο σημαντικότερος λόγος που θεωρώ εξαιρετικά ελπιδοφόρα τα δεδομένα της πολύ πρόσφατης δημοσίευσης στο Blood Cancer Journal. Εκεί δημοσιεύτηκαν λοιπόν τα πραγματικά αποτελέσματα, όπως προκύπτουν δηλαδή από εθνική βάση καταγραφής της Καναδικής ομάδας έρευνας του Μυελώματος, και που αφορούν λεπτομέρειες γύρω από ασθενείς που έλαβαν αυτόλογη μεταμόσχευση σαν πρώτης γραμμής θεραπεία, κατά το διάστημα 2007-2021.
Συμπεριελήφθησαν 3821 ασθενείς, εκ των οποίων 72% έλαβαν το σχήμα VCD (Bortezomib, Cyclophosphamide, Dexamethasone) και 2061 θεραπεία συντήρησης, το 78.3% των οποίων βασίζονταν στην lenalidomide. Η μέση επιβίωση χωρίς εξέλιξη νόσου (PFS) και συνολική επιβίωση (OS) για ασθενείς που μεταμοσχεύτηκαν 1 φορά ήταν 35.4 και 126 μήνες αντίστοιχα. Αναμενόμενα, η μετάβαση σε δεύτερο σχήμα εφόδου συνοδευόταν από χειρότερα αποτελέσματα, αν και με θεραπεία συντήρησης η διαφορά μεταξύ των αποτελεσμάτων εξομαλύνονταν, ανεξαρτήτως του αριθμού γραμμών θεραπείας που χρησιμοποιήθηκαν προμεταμοσχευτικά.
Στην πολυπαραγοντική ανάλυση φάνηκε ξεκάθαρα ότι η χρήση οποιασδήποτε μορφής συντήρησης συνδυάζεται με χαμηλότερο κίνδυνο εξέλιξης νόσου και ακόμα περισσότερο θανάτου. Τι κρατάμε; Πρώτον ότι σ αυτήν τη μελέτη πραγματικών συνθηκών η συνολική επιβίωση στους μεταμοσχευμένους (ή καλύτερα μεταμοσχεύσιμους) ασθενείς ξεπερνάει τα 10 χρόνια! Κατά δεύτερο λόγο τονίζει τον καθοριστικό ρόλο της χορήγησης θεραπείας συντήρησης – ουσιαστικά lenalidomide – μέχρι εξέλιξης νόσου, στο να επιτευχθεί το νούμερο αυτό.
