Ασθενείς που έχουν υποστεί εν τω βάθει φλεβική θρόμβωση, προκληθείσα από ισχυρό παράγοντα κινδύνου (πχ κάταγμα ή χειρουργείο), έχουν έναν κίνδυνο υποτροπής περίπου 1% για τον πρώτο χρόνο μετά το συμβάν, κίνδυνος ο οποίος στη συνέχεια υποχωρεί στο 0,2% ανά έτος, ανάλογο δηλαδή με αυτόν του γενικού πληθυσμού. Σε έναν ορίζοντα 20 ετίας εκτιμούμε τον συνολικό κίνδυνο να είναι περίπου 5%. Στον ασθενή μέσου αιμορραγικού κινδύνου που είναι ”εκπαιδευμένος σε αντιπηκτικά”, δηλαδή παίρνει τουλάχιστον 3-6 μήνες αντιπηκτική αγωγή, ο επιπλέον κίνδυνος σοβαρής αιμορραγίας είναι 0,8% ανά έτος. Άρα μέσα σε μια 20ετία θα περιμέναμε ένα 16% να εκδηλώσει σοβαρή αιμορραγία. Έτσι εξηγείται η απουσία μακροχρόνιου οφέλους από συνεχιζόμενη αντιπηκτική αγωγή, ιδίως εάν λάβουμε υπ όψιν ότι αυτές οι αιμορραγίες είναι 2-3 φορές πιθανότερο να αποβούν μοιραίες σε σχέση με μια υποτροπή ενός θρομβωτικού επεισοδίου.
Κοινοποίηση
