Ο ρυθμός με τον οποίο εξελίσσονται οι θεραπείες σε όλους τους τύπους λευχαιμίας είναι φρενήρης. Τα τελευταία 3 μόνο χρόνια η πρόγνωση σε τουλάχιστον 4 υπότυπους έχει σαφώς βελτιωθεί. Ας δούμε συγκεκριμένα:
Η τριχοκυτταρική λευχαιμία μπορεί να ιαθεί σε τεράστιο ποσοστό (10ετής επιβίωση > 90%) με μόνο 1 κύκλο cladribine ακολουθούμενης από Rituximab (Μabthera).
Η οξεία προμυελοκυτταρική λευχαιμία θεραπεύεται σε ποσοστό 80-90% με έναν συνδυασμό που δεν περιλαμβάνει κλασική χημειοθεραπεία, αλλά all trans retinoic οξύ και τριοξείδιο του αρσενικού.
Η οξεία μυελογενής λευχαιμία όταν κατηγοριοποιείται ως CBF (core binding factor) με βάση την χρωμοσωμική βλάβη που την προκάλεσε, ιάται κατά >75% με τον συνδυασμό fludarabine, υψηλών δόσεων cytarabine και gemtuzumab ozogamicin.
Η επιβίωση ασθενών με Χρόνια Μυελογενή Λευχαιμία (BCR-ABL) πλησιάζει αυτή του γενικού πληθυσμού για την αντίστοιχη ηλικία, χάρη στους αναστολείς τυροσινικής κινάσης του BCR-ABL1 υβριδικού γονιδίου.
Η χρόνια λεμφοκυτταρική λευχαιμία, νόσος για την οποία σχεδόν ποτέ η ίαση δεν ήταν εφικτή, ξέρουμε πλέον ότι με πεπερασμένης διάρκειας θεραπεία είτε με fludarabine, rituximab, cyclophosphamide, ή με venetoclax και αναστολείς Bruton τυροσινικής κινάσης , αυτό μπορεί να επιτευχθεί.
Η εκτιμώμενη 5ετής επιβίωση για ασθενείς με Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία θετικής στο Φιλαδέλφια χρωμόσωμα ξεπερνάει το 70% με συνδυασμό εντατικής χημειοθεραπείας και ponatinib, έναν 3ης γενιάς αναστολέα BCR-ABL1 τυροσινικής κινάσης. Εντυπωσιακά αποτελέσματα επίσης έχουν επιτευχθεί με τους συνδυασμούς μη χημειοθεραπευτικών σκευασμάτων, dasatinib/ponatinib με blinatumοmab. Η επιβίωση τόσο σε νεότερους όσο και σε πιο ηλικιωμένους ασθενείς με Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία βελτιώθηκε χάρη στην προσθήκη των μονοκλωνικών αντισωμάτων antiCD20, antiCD19 καθώς και antiCD22 (inotuzumab) στην κλασική χημειοθεραπεία.
Στο λέμφωμα Hodgkin, -αν και τεχνικά όχι λευχαιμία- καθώς επίσης νόσος με ήδη με πολύ υψηλά ποσοστά ίασης, το brentuximab vedotin και ανοσοθεραπεία με αντισώματα που ενεργοποιούν το ανοσολογικό σύστημα κατά τέτοιον τρόπο ώστε αυτό να μπορεί να επιτεθεί στα καρκινικά κύτταρα (nivolumab and pembrolizumab), έχουν σε πολλά πρωτόκολλα αλλάξει τον τρόπο χειρισμού της υποτροπιάζουσας νόσου, με κλινικές μελέτες που ήδη τρέχουν να προσπαθούν να τα εντάξουν και στην πρώτης γραμμής θεραπεία.
Υπάρχει βέβαια και αντίλογος, ή αλλιώς η όχι τόσο αισιόδοξη ματιά. Ας την αφήσουμε προς το παρόν.
