Σε μια απρόσμενων συμπερασμάτων δημοσίευση στο πολύ έγκριτο Leukemia πριν από 10 μέρες, αναλύθηκε αναδρομικά η πορεία και πρόγνωση περίπου 25.000 ασθενών με πλασματοκυτταρικές δυσκρασίες.
Σε αυτές, πολύ ορθά οι ερευνητές συμπεριέλαβαν το Πολλαπλούν Μυέλωμα, την πρωτοπαθή Αμυλοείδωση, και το πολυ πιο συχνό MGUS (Μονοκλωνική γαμμαπάθεια αγνώστου σημαντικότητας). Συνολικά μελετήθηκαν 16,744 MGUS, 6194 Μυελώματα, και 2955 AL αμυλοειδώσεις). 2.7% των ασθενών ανέφεραν ότι είχαν κάποιον πρώτου βαθμού συγγενή στο οικογενειακό τους δέντρο με πλασματοκυτταρικό νόσημα, όπως ορίστηκε παραπάνω. Το οικογενειακό ιστορικό καταγράφηκε στο 94% όσων είχαν MGUS, 92% όσων είχαν Μυέλωμα, και 88% των ασθενών με Αμυλοείδωση. Η συνολική επιβίωση ήταν λοιπόν σταθερά βελτιωμένη σε αυτούς τους ασθενείς, συγκριτικά με όσους δεν ανέφεραν παρόμοιο νόσημα σε άτομο με συγγενική σχέση. Με τις αναδρομικές μελέτες γενικά είμαστε πάνα επιφυλακτικοί, αλλά εδώ η συσχέτιση παρέμενε σταθερή ακόμα κι όταν κάναμε προσαρμογές με βάση τα αρχικά χαρακτηριστικά των ασθενών και την προγνωστική ταξινόμηση των νοσημάτων. Εάν όμως λάβουμε υπ’ όψην στην στατιστική ανάλυση ότι ασθενείς ενδέχεται να αποβιώσουν από ανεξάρτητα αίτια, ο κίνδυνος εξέλιξης σε Μυέλωμα, Αμυλοείδωση ή άλλη λεμφουπερπλαστική διαταραχή όταν έχεις MGUS είναι μεγαλύτερος (σχεδόν διπλάσιος) όταν συνυπάρχει οικογενειακό ιστορικό παρόμοιου νόσηματος.
Είναι η πρώτη φορά που μελέτη -έστω και αναδρομική – δείχνει καλύτερη επιβίωση σε ασθενείς με πλασματοκυτταρικό νόσημα όταν υπάρχει αντίστοιχο οικογενειακό ιστορικό.
Post Views: 3.290
